Jerzy Jarnuszkiewicz
Forma z 1965 roku na Placu Słowieńskim: Pierwsza z elbląskich przestrzennych form Jarnuszkiewicza bywa tytułowana dwojako; raz jako „Kompozycja drogowskazowa”, kiedy indziej jako „Witacz”. Forma powstała podczas I Biennale Form Przestrzennych w 1965 roku. Kompozycję zbudowano z równolegle pod ostrym kątem umocowanych do ramy płaskich, wykonanych z doskonałej jakości stali, wygiętych lekko blach. Odpowiednie przycięcie ich tworzy z całości formy wizualnie owal, przecinany pionowymi elementami konstrukcji szkieletu. Praca ustawiona została na podstawie, którą połączono ze szkieletem dla wzmocnienia stabilności całej konstrukcji stalowymi odciągami. Rzeźba Jarnuszkiewicza emanuje przede wszystkim grą światłocieniową, budowaną przez odpowiednio ustawione pod kątem blachy przypominających żaluzje. Forma została wyremontowana w 2006 roku.
Forma z 1965 roku na ul. Lotniczej: Druga z elbląskich realizacji Jarnuszkiewicza powstała podczas II Biennale form Przestrzennych. Pierwotnie ustawiona była w pobliżu Bramy Targowej. Była to wertykalna kompozycja szkieletowa podtrzymująca rodzaj dwustronnej lunety. Stal, z której wykonano rzeźbę była poddana procesowi galwanizacji. Przez lata uważana za zaginioną, odnalazła się przy budynku Elbląskiej Uczelni Humanistyczno-Ekonomicznej przy ul. Lotniczej, gdzie znajduje się do dziś.
Informacje o autorze: (1919-2005) Urodzony w Kaliszu, studiował w latach 1936-38 w Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie, następnie do 1939 roku w Warszawskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa. Po wojnie kontynuował studia w ASP w Warszawie, gdzie po uzyskaniu dyplomu w pracowni Franciszka Strynkiewicza w 1950 roku, prowadził Pracownię Kompozycji Brył i Płaszczyzn przy Wydziale Rzeźby. Od 1952 roku kierował Pracownią Rzeźby. Od 1968 był profesorem Akademii. Początek twórczości artysty przypada na czas okupacji i obejmuje małe formy, portrety w gipsie i studia natury. W końcu lat 50. Jarnuszkiewicz zaczął zajmować się zagadnieniami przestrzeni i otoczenia. W początku lat 60. znikaz jego twórczości motyw figuralny. Powstają wówczas geometryczne konstrukcje z blachy i prętów. Tworzył konstrukcje skupione na mnożeniu przestrzeni, wyraźnym rytmie elementów i dynamicznej kompozycji. W końcu lat 60. Jarnuszkiewicz powrócił do przedstawień figuralnych, sięgając po tematy o wydźwięku metafizycznym i duchowym. Tworzy pomniki, był też popularnym medalierem, autorem monet oraz grafikiem. Artysta uczestniczył w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą.