Opis formy: Rzeźba Magdaleny Abakanowicz, to wysoka, 7-metrowa kompozycja, powstała ze zwiniętego arkusza blachy, na zewnątrz którego autorka umieściła krótkie, wieloboczne w przekroju rury. Całość sugeruje skojarzenia z konarem drzewa.

„Na I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu znalazłam się przypadkiem. Tafla blachy, którą wybrałam, była chłodna i śliska. Zwinęłam ja w owalną rurę siedmiometrowej wysokości. Zostawiłam szparę. Pozwalała wejść do środka. Przez puste dospawane rękawy – niby gałęzie wpadało światło. Ale nie nawiązała się przyjaźń. Ten metal nie przekazał mi żadnych tajemnic. Mimo to, zawarłam w nim coś, nad czym ciągle jeszcze pracuję.„

Informacje o autorce: (1930- 2017) Urodziła się w Falentach pod Warszawą. Studiowała w latach 1950-1954 w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tuż po dyplomie krótko zajmowała się malarstwem – wykonywała monumentalne kompozycje gwaszowe. Od początku lat 60. zaczęła tworzyć przestrzenne tkaniny, które od jej nazwiska zyskały miano „abakanów”. W ten sposób artystka zerwała z tradycją płaszczyznowości tkaniny, a ta zyskała walor przestrzenny, zbliżając się do environment. W 1965 roku właśnie za tkaninę Abakanowicz otrzymała główną nagrodę na Biennale w Sao Paolo. Od lat 70. zaczęła tworzyć „Struktury organiczne” – zbiory obłych form z grubo tkanego płótna.

Zespoły prac Abakanowicz tworzyła nie tylko z kawałków zgrzebnego workowego płótna, spajała je także syntetyczną żywicą. W ten sposób powstały cykle realizacji, np.: Alteracje (1974-1975) – dwanaście wydrążonych siedzących ludzkich figur; Głowy (1973-75) – seria form przypominających ludzkie głowy bez twarzy; Plecy (1976-1980) – osiemdziesiąt negatywów ludzkiego korpusu, Tłum I (1986-87) – kilkadziesiąt stojących postaci, Ragazzi (1990) – czterdzieści „skór” zdjętych z młodych chłopców, 7 Figur tańczących (2001-02). Podstawowym tematem jej sztuki i zarazem miarą pozostawał zawsze człowiek, jego pozycja we współczesnym świecie – kondycja i anonimowość w tłumie. Po 1989 roku zaczęła pracować nad kolejnym cyklem „Gry wojenne”, czyli monumentalnymi pniami drzew, „uzbrojonymi” w metalowe elementy. Rzeźby te są nacechowane ambiwalentnie, z jednej strony emanuje z nich energia zniszczenia, militaryzmu, z drugiej zaś sprawiają wrażenie bezradnych kikutów. W 1991 roku w Paryżu powstała (niezrealizowana) koncepcja „architektury arborealnej”, którą Abakanowicz wykonała z myślą o „zagospodarowaniu” roślinnością zachodniej strony dzielnicy La Defense. W latach 1965-1990 prowadziła zajęcia ze studentami Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Gościnnie wykładała także w Los Angeles, Berkeley, Bostonie, Nowym Jorku, San Diego, Sydney i Tokio. Jest jedną z najbardziej znanych i cenionych rzeźbiarek polskich za granicą.