Forma w Parku Traugutta: Na szczycie Góry Anny w Parku Traugutta umieszczono formę Jana Chwałczyka, która ma postać wysokiego, siedmiometrowego wiatraka, poruszanego siłą podmuchu wiatru. Istotną rolę w realizacji Chwałczyka pełniła możliwość dynamicznej zmiany układu barwnego poszczególnych ramion wiatraka, uzależnionej od siły wiatru i szybkości obrotu skrzydeł. Ten wizualny efekt był budowany również przez kolor, gdyż obie tarcze obracające się w dwóch różnych kierunkach miały skrzydła pomalowane w odmiennych kolorach. Obok form Bronisława Kierzkowskiego i Adama Marczyńskiego to trzecia realizacja kinetyczna powstała podczas I Biennale.

Forma w Parku Dolinka:„Reproduktor światła słonecznego” to forma powstała w 2013 roku z okazji Europejskiego Dnia Wspólpracy. Stanowi materializację projektu, stworzonego przez twórcę na Sympozjum Wrocław 70’ w 1970 roku. Artysta zaproponował tam utworzenie urządzenia rozszczepiającego światło słoneczne na barwne widma, rzucającego je w określonym punkcie miasta. Tym samym idea ta została zrealizowana w formie przestrzennej po 43 latach, będąc kwintesencją wieloletnich poszukiwań twórcy w obrębie koloru oraz działania światła, które Chwałczyk postrzegał jako zjawiska umożliwiające widzenie świata.

Artysta o realizacji powiedział:

„Konstruuję pułapki jak pajęczyny do łowienia samokreującego się światła. Sieci, w których światło swoją barwą określa przestrzeń, cieniem – kształt, a czas świecenia jest efemerycznym zjawiskiem kreacji tego osobliwego Auto-Portretu. Światło daje barwę, cień buduje przestrzeń czas określa istnienie.”

Informacje o autorze: Urodzony w Krośnie n. Wisłokiem, studiował na PWSSP we Wrocławiu w latach 1946-51. W 1959 był współzałożycielem grupy Funkcja Formy i Koloru we Wrocławiu. W tym czasie został konsultantem Ministerstwa Kultury i Sztuki do spraw sztuki amatorskiej i dziecięcej. W 1962 roku był członkiem- założycielem grupy Szkoła Wrocławska. Brał udział niemal we wszystkich ważniejszych wystąpieniach polskiej awangardy, m.in. Plenerach Koszalińskich, Sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze, I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu, Sympozjum w Puławach w 1966 roku, Wrocław ’70. Od 1972 do 1977 roku działał w Galerii Informacji Kreatywnej, był też organizatorem pleneru w Opolnie w 1971 roku pod hasłem „Nauka i sztuka w procesie ochrony naturalnego środowiska człowieka”. Malarz i rzeźbiarz, konceptualista, twórca instalacji. Głównym tematem sztuki Chwałczyka jest relacja pomiędzy światłem i przestrzenią. Od 1968 w cyklach przestrzennych kompozycji „Portrety i Autoportrety Światła” wywoływał efekty zwielokrotnionego odbicia światła i cienia mieszając formy materialne z iluzją. Przekreślając granice między nauką a sztuką, tworzył artystyczne ekwiwalenty optycznych pojęć i naukowych teorii.