„Tristis Diabolus” to trzecia solowa realizacja Pawła Szamburskiego – po „Ceratitis Capitata” (debiutancki album poświęcony muzyce
liturgicznej basenu Morza Śródziemnego) oraz „Uroboros” (poświęcony obrzędom przejścia). „Tristis Diabolus” jest z kolei muzyczno-słowną opowieścią, w której Szamburski, wsparty niezwykłymi tekstami Marcina Wichy, dotyka kulturowego fenomenu diabła, czorta i biesa. Teksty te, dziś nabierające dodatkowego znaczenia, pozostają wyjątkowym świadectwem wrażliwości i talentu ich autora, którego tak niedawno pożegnaliśmy.

W formie swoistego monodramu, czarownych gawęd, bajań i przyśpiewek artysta bada cienkie linie wyznaczające granice dobra i zła. Próbuje poznać i odciążyć pradawną postać Diabła zdejmując z niego odwieczne, kulturowe brzemię. Momentami stara się w niego wcielić, wesprzeć, współodczuwać lub utożsamić. Wszystko odbywa się w spójnej narracji, którą wyznaczają kolejne utwory Wichy.

Spoglądamy zatem na Diabła w wielu odcieniach, na jego symboliczne narodziny i żywot, na jego odwieczne z człowiekiem porachunki. Aby w końcu dostrzec w nim ofiarę czy wręcz trawestację Chrystusa frasobliwego, który dźwiga ciężar grzechów wszelkich i jest już tym zwyczajnie zmęczony, jest smutny.