Kajetan Sosnowski

 

 

Opis formy:  Kompozycja nazwana przez autora Kula w szescianie, składała się pierwotnie z trzech sześciennych elementów. Do dnia dzisiejszego zachowała się tylko największa z nich. Artysta wyznaczył w niej ramą konstrukcję sześcianu, wewnątrz zaś umieścił przycięte odpowiednio blachy, które sugerują istnienie wewnątrz kształtu kuli.

Informacje o autorze: (1913-1989) Urodzony w Wilnie, studia odbył w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego i Wojciecha Jastrzębowskiego w latach 1934-39. Najwcześniejsze prace malarskie artysty, wykonane jeszcze w czasie okupacji, nosiły ślady wpływów postimpresjonizmu. Po wojnie Sosnowski włączył się aktywnie w organizację życia artystycznego. Założył szkołę plastyczną w Siedlcach, szkoły artystyczne w Łodzi oraz współtworzył tamtejszy oddział Związku Polskich Artystów Plastyków. W latach 1947-51 współpracował z tygodnikiem „Kuźnica” – jako projektant szaty graficznej, ilustrator, a także autor tekstów. Po 1949 roku przeniósł się na stałe do Warszawy, gdzie związał się ze środowiskiem artystów awangardy, tworząc Grupę 55. Aktywnie działał w Galerii Krzywe Koło aż do jej przekształcenia w Galerię Współczesną.

Brał udział w wystawie „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale. W latach 1965-72 prowadził dział plastyczny w miesięczniku „Poezja”. W 1972 roku przyczynił się do powstania Galerii 72 w Chełmie. Sosnowski formułował koncepcję sztuki metaforycznej. Artystę pociągała wieloznaczność niedookreślonych form, które dowolnie kojarzył na płótnie, tworząc fakturowe i barwne kompozycje. W końcu lat 50. zaczął posługiwać się formami abstrakcyjnymi, w których skupił się na procesie redukcji barwy i materialnych cechach kompozycji. Stworzył w ten sposób koncepcję ascetycznych „obrazów pustych”, w których używał niemal jednobarwnej płaszczyzny (rozprowadzał farby dłonią po płótnie, bez użycia dodatkowych narzędzi). Wyrażał zainteresowanie zdobyczami nauk ścisłych (światem „awizualnym” – jak określał go artysta), prowadził własne studia nad zjawiskami barwy, przestrzeni i światła. Był twórcą „obrazów szytych” – tzw. Katalipomenów (1975) – monochromatycznych kompozycji z pozszywanych kawałków surowego płótna. Tymi realizacjami akcentował związek sztuki z naturą, starając się przy tym zwrócić uwagę na zagrożenia cywilizacyjne. Jednym z jego najciekawszych eksperymentów były „obrazy żyjące”, w których artysta wykorzystał krzemian chlorku kobaltu, który kładziony na sucho ma barwę błękitną, a pod wpływem wilgoci różowieje. Prace te w zależności od otoczenia zmieniały swą kolorystykę.

Skip to content